Enkele jaren geleden kreeg ik voor mijn specialisatie-opleiding foodfotografie de opdracht een stilleven te maken van eten en alles wat daarmee verwant was. Wèl in de stijl van de “oude meesters” zoals kunstschilder Rembrandt.
Ik thuis aan de slag. Het eerste wat ik dacht toen ik deze opdracht kreeg: “Oei, da’s dus donker, heel donker.” Locatie in huis gezocht waar ik deze foto het beste kon maken… Heej, had ik niet nog een grote hele donkerbruine tv-kast in de garage staan met deurtjes? En is het niet toevallig dat er een raam mét rolgordijn links ervan zit?
Volgende stap is onderwerp- en beeldbepaling. Wàt ga ik fotograferen? Wel mooie kleuren, maar geen felrood of knalgeel. Voor deze foto was dat zelfs voor mij wat te veel van het goeie. Mooie basiskleuren zoals groen en gebroken wit (is niet zo hard als spierwit) en daarbij één bijpassende kleur die eruit springt: fuchsia/paars. Waarom net die kleur? Omdat het “popt” zeg maar, maar ook omdat er groenten zijn met hele mooie structuren èn in die kleur.
Kom ik gelijk bij het volgende… de kleuren heb ik, nu de structuren kiezen. Ik ga voor bladeren met nerven, het ene blad wat soepel vallend en het andere blad stevig. Een knoestige aardappel met grond er nog aan, lekker stoer! Broccoli voor de mooie compacte vorm en de vele “stippeltjes” als contrast op de bladeren van de andere kolen. En dan nog de rechte stelen van de lenteui, ook weer als contrast in vorm en structuur. De rechte lijnen in het blad, staat mooi.
Maar hoe ga ik nou voor hoogte zorgen, hoe blijft alles een beetje op z’n plek liggen? Met een matzwart vergiet (het mag nl. niet opvallen vind ik) kom ik al een heel eind. Daar valt alles “breed” in. En uit de kasten duik ik nog een keramieke (matzwarte!) schenkkan op, komt vast ook nog uit de tijd van de oude meesters:-)) Nog wat houten lepels en snijplank (zie je deze op de achtergrond?) om visueel de foto een beetje de hoogte in te laten gaan.
Alle “props” liggen klaar, kan er opgebouwd worden!
De ruimte in de kast is goed donker en door het rolgordijn voor het raam helemaal dicht te laten, is het meer dan donker (in de garage, hè). Door met het rolgordijn stukje voor beetje meer licht toe te laten, bepaal ik zo wat meer dan genoeg is. En met de deurtjes kan ik ook nog wat bijstellen: meer dicht of meer open. Zo regel ik het invallende licht op de opstelling.
“Ga je nou die foto nog maken offe…?” Tja, er komt heel wat bij kijken voor zo’n foto is gemaakt. Camera nog opstellen, kijken of het licht valt op hetgeen wat licht nodig heeft, camera instellen en… click!
Wat zou Rembrandt van deze foto gevonden hebben?
Groetjes, Saskia